روان‌شناسانه و درون‌نگر
۱. عشق به‌مثابه‌ی بحران هویت
راوی در نوجوانی، با عشقی نافرجام به زنی از طبقه‌ای فراتر، دچار بحران می‌شود. هلیا، بیشتر از آن‌که یک معشوق باشد، نماد خواسته‌های سرکوب‌شده است. این عشق، او را از خانواده و هویت جمعی‌اش جدا می‌کند. او در پی اثبات خود، راهی ناامن را انتخاب می‌کند. درگیری میان «بودنِ عاشق» و «پذیرفته شدن» جانش را فرسوده می‌کند. هلیا آینه‌ای است که راوی در آن خود را بازتاب می‌دهد. اما این آینه، همیشه حقیقت را نمی‌گوید.

۲. فرار از خانه، فرار از خویشتن
چمخاله برای آن‌ها تبعیدی خودخواسته است. جایی دور از نگاه‌ها، اما نزدیک به ترس‌ها و بی‌پناهی‌ها. عشق‌شان در خلأ رشد نمی‌کند؛ بلکه پژمرده می‌شود. راوی هنوز می‌کوشد تکیه‌گاه باشد، اما هلیا فرو می‌ریزد. آن‌جا، او برای نخستین‌بار با ضعف‌های خود روبه‌رو می‌شود. نه حمایت خانواده هست و نه قدرت ساختن آینده‌ای روشن. این شکست، آغاز سیر درون‌نگر راوی است.

۳. خاطره‌درمانی با طعم زهر
راوی، یازده سال بعد، برای مواجهه با زخم کهنه، به شهر بازمی‌گردد. او خودآگاه به فضای پر از خاطره پا می‌گذارد. اما آنچه می‌بیند، بیشتر از خاطره، بوی مرگ و انزوا دارد. او در خیالش گمان می‌کرد بازگشت، درمان است. اما حالا می‌فهمد خاطرات، زهرند اگر با واقعیت هماهنگ نشوند. این سفر درونی، با اندوه و تنهایی همراه است. بازگشت، نه آغاز بلکه پایان امید است.

۴. نامه‌نگاری؛ خودکاوی شاعرانه
در نامه‌ها، راوی روان خود را لایه‌لایه کالبدشکافی می‌کند. او از سرزنش خود، تا رؤیاهای ناکام و آرزوهای مدفون می‌گوید. واژه‌ها، وسیله‌ای برای کشف و فهم خود شده‌اند. در دل این نوشته‌ها، نه امیدی هست و نه التماسی. فقط توصیفی بی‌رحمانه و عمیق از یک انسان فروپاشیده. نامه‌ها، دفترچه‌ی روان‌درمانی کسی‌ست که دیگر حتی نمی‌خواهد فراموش کند.

۵. زبان؛ معماری ذهن راوی
سبک نوشتار، کاملاً با روحیات شخصیت اصلی هماهنگ است. جملات بلند، موج‌دار و سرشار از سکته‌های احساسی‌اند. زبان، ابزار ذهن‌کاوی و برون‌ریزی درونی راوی است. استعاره‌ها، حاصل تجربه‌های حسی و ذهنی او هستند. ابراهیمی، بی‌آن‌که روان‌شناس باشد، روان‌شناسی می‌کند. سبک نگارش، زبان زخم است؛ نه صرفاً بیان.

۶. مرگ رؤیا، تولد پذیرش
پایان، نشانه‌ای از تولد آرامش نیست، اما نشانه‌ای از تسلیم است. راوی می‌پذیرد که گاهی، نجات، در فراموشی نیست بلکه در نگاه خنثی به گذشته است. عشق، دیگر موضوع بحث نیست؛ فقط خاطره‌ای دور است. زندگی، دوباره جریان می‌یابد، ولی بدون رؤیا. این پایان، نوعی بلوغ تلخ است. و بلوغ، همیشه با لبخند همراه نیست.